11 juli, van Sto Domingo de la Calzada naar Burgos

Als ik vandaag de stad uitrij is het bewolkt, en ik vraag me zelfs af of ik geen trui moet aantrekken.  Dat krijg je ervan, als je naar aanleiding van berichtjes uit Nederland over regen, de vraag stelt wat regen ook alweer is. Zou het hier dan ook gaan regenen??

Ik vind het op zich niet zo erg dat het iets minder is dan gisteren, want toen was het toch wel heel erg warm.. Het fietsen gaat lekker vandaag, en die luchten met wolken en wat lichtere delen zijn ook wel heel erg mooi. Ondertussen kom ik van die typische Spaanse plaatsjes tegen, waar eigenlijk weinig (lees niets) te doen. Maar dan kom je toch ook weer zo'n mooi kasteel tegen in Leiva. Een man die kruiden aan het verzamelen is voor de paarden vertelt me dat ik voor Santiago toch echt de andere kant op moet, als ik een rondje om het kasteel maak.

Toch moet er vandaag ook serieus geklommen worden. Eerst van Sto Domingo (640 meter) naar Belorado (770 meter), maar daarna verder naar Villalomez (990 meter), dan weer dalen naar  860 meter, weer klimmen naar 1000 meter, etc. Toch gaat ook dat vandaag lekker, waarschijnlijk omdat het minder warm is dan gisteren. Een uitzondering was een klimmetje vlak voor Burgos, van meer dan 14%. Toen ben ik toch echt maar even gaan lopen.

De volgende stop was in Belorado, een stad met een geschiedenis die teruggaat tot in de Romeinse tijd. Er staat een kerk die gedeeltelijk in de rotsen zit. Ernaast zijn ook ook woningen zichtbaar.

Ik had eigenlijk gepland om hier te overnachten, maar om nu al voor 10 uur te stoppen met fietsen, is toch ook wel erg vroeg, zeker met zulk mooi fietsweer. Sorry Rene, ik hou me weer eens  niet aan de planning...

Tegen de middag begint de zon erdoor te komen, en dat is erg lekker. Santono is de Oca heeft een mooi monasterio, maar om er te komen moet je wel een heel steile helling op. Een mooie plek voor de lunch. In de grotten in de buurt schijnen ook veel skeletten van de vroegste mensen in Europa te worden gevonden, maar daar kun je alleen met reservering naar toe. En die heb ik niet...

Ik ben inmiddels bijna in Burgos, en ga weer eens een keertje de nacht op de camping doorbrengen. Dan kan ik morgenochtend eerst Burgos bekijken, en daarna doorfietsen naar Catroneriz of zo. Bij iemand een hamer gaan lenen om de haringen de grond in te kunnen krijgen, leidt vrijwel altijd tot een praatje. Zo ook dit keer, met een Duits-Belgisch echtpaar uit Antwerpen. Als ik vertel dat ik een echtpaar ben tegengekomen dat de Camino met electrische fietsen deed, zijn ze sowieso geinteresseerd. Wie weet, heb ik ze nog op een idee gebracht. Op de camping heb ik ook de ketting van mijn fiets nogmaals gesmeerd, want die was toch wel weer heel erg aan het kraken. Dan gaat het morgen vast en zeker nog beter..

 

10 juli, van Logrono naar Sto Domingo de la Calzada

Vandaag was ik weer op tijd wakker, dit keer niet vanwege de pelgrims die vroeg vertrekken, maar vanwege de Spanjaarden die laat van het feest in de stad terugkwamen, de eersten rond 5 uur, de laatsten kwam ik tegen toen ik om half acht vertrok... Er liepen twee bewakers rond die ervoor zorgden dat ze zich nog enigszins rustig hielden.

Even voor achten kwam ik langs een apotheek, met een uithangbord met daarop de temperatuur, 24,5 graden, om 8 uur 's ochtends, dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Het eerste stuk gaat door een recreatiegebied tegen Logrono aan, met een mooi fietspad, met bomen om fietsers en joggers beschutting te geven tegen de zon. En aan het eind een mooi stuwmeertje.

Dan beginnen al direct de moeilijkere stukjes, een steile helling op, via een grindweg. Gelijk al zweten. Net voor Navarrete zie ik een van de beroemde sherry stieren op de helling staan. Toen ik vroeger ( in mijn studie-tijd) in Spanje kwam stonden die stieren overal, toch leuk om te zien dat ze nog niet overal zijn verdwenen. In Navarrete de eerste stop, voor een kopje koffie, een stempel, en brood. Zo, ik kan vandaag weer vooruit.Vanaf Navarrete is het gestaag klimmen naar Najera en de warmte begint een aanslag te doen.

Maar ik zie wijngaarden (Rioja-wijnen) om me heen, olijfbomen, graan, onbebouwde percelen, van alles en nog wat dus. Er tussen door de rode kleur de de zandsteen die hier voorkomt. In Najera zijn in die zandsteenrotsen wel veel grotten zichtbaar, met natuurlijk ook weer de nodige wonderen. 

Het park langs de rivier heeft veel  weg van het Noorderpark in Groningen, en wordt ook net zo intensief gebruikt.

Het wordt warmer en warmer, en ik moet/wil nog 30 km fietsen, inclusief 300 meter klimmen. Ik doe telkens een stukje, rust dan even in de schaduw, neem wat te drinken en kijk of ik weer verder kan. Om twee uur ben ik in Berceo. Nu ga ik echt een tijdje siësta houden. Eerst op een terrasje waar de locals helemaal niets van mij begrijpen: in deze hitte van Logrono naar Sto Domingo fietsen??? Ze bellen nog net niet het busje om mij te komen ophalen.. Na een tijdje verhuis ik naar een gebouw met arcade, waar ik ook lekker in de schaduw kan zitten. Op de achtergrond de bergen waar ik gelukkig niet naar toe hoef.

Om half vijf stap ik weer op de fiets voor de resterend km's en hoogtemeters. Bij Ciruena houden de heuvels plotseling op, en kom ik weer in een wat vlakker terrein terecht, gelukkig.In de verte zie ik Sto Domingo al te liggen. Altijd een fijn gevoel als het  einddoel in zicht is. 

De weg ernaar toe is op de Spaanse manier aangelegd: ik wil van À naar B, dus ik pak de kaart en een lineaal, en trek een streep van À naar  B. Voila, klaar! Als ik Sto Domingo binnen fiets kom ik alleen maar langs ontzettend lelijke gebouwen, en bedrijfspanden. Maar dan kom ik langs een straat met allemaal terrasjes, dat ziet er weer heel wat leuker uit. En daarachter ligt het oude deel van de stad: nog weer leuker. Vandaag maar weer een albergue. In het klooster, dat in het boek wordt aanbevolen, willen ze me niet hebben (helaas Rene, ik kom weer terug) , maar in de albergue een eindje verderop is wel plek. Na het eten ook nog even rustig de stad bekeken.

 

9 juli, van Los Arcos naar Logrono

En oh, wat zijn de wandelaars al weer vroeg wakker. De eersten beginnen om 5 uur. En rustig de slaapzaal verlaten is er niet bij, het lijkt of het meisje in het bed naast je haar rugzak wel drie uit- en weer ingepakt heeft. Nadat de massa is vertrokken doezel ik toch weer even in, en wordt om zeven uur wakker. Kijk dat is tenminste een normale tijd voor in de vakantie. Aan de andere kant begrijp ik de wandelaars heel goed, maar kunnen ze dan aub iets minder herrie maken.. Er is nog een wandelaar aanwezig in de slaapzaal, een Letse jongen. Als ik hem even later weg zie lopen, denk ik: die heeft het zwaar..

Na een rustig ontbijt ben ik ook klaar om te vertrekken. Eerste stop is ergens onderweg, waar een Spanjaard een barretje heeft gemaakt in een container, in 'the middle of nowhere', direct aan de Camino. Een mooi moment voor een kopje koffie. In het verlaten huis er direct naast, is zo'n geweldig tegeltableau gemaakt. Dat moet gewoon op de foto.

De route voor vandaag voert door heuvelachtig land. Stukje klimmen, weer een stukje dalen. Allemaal geen grote hoogteverschillen, maar het kunnen wel van die gemene klimmetjes zijn. Op veel van de toppen van de heuvels staan windmolens. Ik denk dat is Nederland zoiets niet zou kunnen, in verband met landschapsvervuiling. Mijn volgende stop is Viana, een oud vestingstadje. Het heeft stadsmuren, mooie kerken, en een gezellig plein bij de kerk. Als ik in de kerk tegen het vrouwtje mijn pelgrimspaspoort afstempel, een beetje moeite doe om Spaans te praten, dan krijg ik toch een stortvloed aan Spaans over me heen. Ook al zeg ik dat ik maar een beetje Spaans spreek, het maakt niet uit, ze gaat gewoon door. Het heeft iets met graan te maken, maar verder ben ik niet gekomen.

Het laatste stuk van vandaag gaat naar Logrono. Daar wil ik vandaag blijven, zodat ik de stad ook kan bewonderen. Ik ga eerst naar de camping, die net buiten het oude centrum ligt, zodat ik daar al mijn spullen en fiets kan achterlaten. De cathedraal bekeken, de Santiagokerk, etc etc. Maar zo'n warme stad is toch maar niets, je kunt beter op de fiets zitten... Of in een wat kleinere stad. 

8 juli, van Puente la Reina naar Los Arcos

Het is wel gemakkelijk, dat ik 's ochtends geen tent hoef af te breken, maar die wandelaars zouden niet zo verdraaid vroeg moeten opstaan en vertrekken. Als ik om half zeven op sta, toch wel vroeg voor in de vakantie, zijn de meeste pelgrims al op weg. De man in het bed onder mij ligt zowat in coma, hij lag er al toen ik aankwam, ik heb hem even bij het eten gezien, maar daarna is hij ook weer direct zijn bed ingedoken. En nu ligt ie er nog, misschien iets teveel gedaan?? Ik zit om zeven uur op mijn fiets. Het is helder en zonnig: het gaat warm worden vandaag. Vanuit Puente la Reina begint het gelijk met een klim. Dat valt niet mee 's ochtends vroeg, de spieren protesteren, maar dat maakt niet uit, we gaan toch verder.

De eerste stop is bij Cirauqui. Ik ga van de hoofdweg af, maar mijn fiets de stad mee innemen is toch iets teveel van het goede. De wandelaars komen wel door alle dorpjes, een reden om de Camino ook nog een keertje te voet te doen? In elk geval het Spaanse deel?

De route volgt de snelweg, maar dat is op zich niet storend. Meestal zit er voldoende groen of steen tussen om er weinig last van te hebben. Estella is de volgende stop. Er valt genoeg te zien, een citadelle, meerdere kerken en kapelletjes, een boogbrug, en natuurlijk ook verschillende pleinen. Helaas, de meeste kerken zijn dicht, de citadelle is een verzorgingstehuis geworden, en de pleinen zijn op vrijdagmorgen nog redelijk leeg. Kortom, ik had meer van Estella verwacht.

Alhoewel het warm is, 29 graden om 12 uur 's middags, besluit ik om verder te gaan, naar de  Monasterio de Irache. Daar kun je in elk geval ook wijn tappen! En dat is alweer helling op fietsen! Het valt niet mee in de warmte. Er komen binnenkort nog een paar stevige hellingen, ik ga er wel voor zorgen dat ik daar 's ochtends vroeg aan ga beginnen. Bij het Monasterio zit een Belgisch echtpaar te lunchen. We hebben elkaar gisteren ook al gezien, in Puente la Reina. Ze nodigen mij uit voor een kopje koffie, en voordat ik het weet zijn we weer een uur of wat verder. Een Belgische dame die alleen de Camino aan het wandelen is, hoort ons en schuift ook aan. En zie eens aan, ze hebben ook nog gemeenschappelijke kennissen. Na een uurtje of anderhalf nemen we afscheid als goede kennissen, ze begeleiden hun kleinzoon die alleen de Camino doet dus wellicht komen we elkaar weer ergens tegen.

Bij de Monasterio kun je wijn en water tappen, is schaduw met banken waar je heerlijk op kunt liggen, ik blijf nog even een tijdje hangen. Hè, daar komen twee mensen aan waar ik gisteravond mee heb gegeten. Ze hebben nog stevig de pas erin, knap met dit weer. Maar het zijn natuurlijk ook Italianen, die zijn aan dit weer gewend. Ik was van plan om in de buurt van de Monasterio te overnachten, maar ik voel me nog goed, en ik heb wind mee, kortom ik fiets nog een stukje verder naar Los Arcos, een mooi stadje, met leuke terrasjes, waar je lekker kunt eten. Ik overnacht dit keer in een albergue die wordt geleid door Vlaamse vrijwilligers. En ja hoor, beide Italianen komen aan het begin van de avond ook aanlopen. Knap van ze! De grootvader met kleinzoon moet de tocht waarschijnlijk opgeven. Van de Koreaanse kennis hoorde ik dat de kleinzoon was gevallen en een vinger had gebroken. Ook dit hoort er helaas bij.

 

7 juli, van Roncevalles naar Puente la Reina

Het avondeten gisteravond was erg gezellig. Ik kwam met 2 Nederlanders (vader en dochter), 2 Belgen (vrienden, net over de grens bij Maastricht) en een Italiaanse aan een tafel te zitten. Ze waren allemaal gisteren gestart in St Jean en hadden er net de eerste kilometers opzitten. De vader liep alleen de eerste etappes mee, de dochtercategorieën van plan om helemaal naar Santiago te lopen, net als de Belgen en de Italiaanse. Leuk om te horen hoe zij hun eerste km's hebben ervaren. Na het eten ben ik ook nog de kerk binnengelopen, en heb de Spaanse mis meegemaakt. Ik begreep er niet al te veel van, maar opstaan als de rest ook opstaat is niet zo moeilijk. Aan het eind werden allen pelgrims naar voren geroepen voor de zegen. Toch wel een bijzonder moment, ook voor iemand die niet echt gelovig is. Het bleef nog lang onrustig in de albergue, waarschijnlijk ook door de bussen met Spanjaarden die in Roncevalles werden afgezet om daar een of meerdere etappes te lopen. Die hadden nog voldoende energie...

De grond was nat toen ik buitenkwam, en een van de vrijwilligers zei dat het om 6 uur nog geregend had. Ach, toen lag ik nog in mijn bed, dus dat was niet zo erg. Vanaf Roncevalles gaat het vrijwel alleen maar omlaag. Zeker als ik in het bos fiets, is het nog best wel fris. Maar ook nu is het weer geweldig mooi! Toch ook wel heel anders dan in Frankrijk, het is veel ruiger.

Bij Erro moet ik afslaan, ik ga niet over Pamplona, want daar is vandaag het hoogtepunt van de San Fermin feesten, met stortende en rennende mensen/mannen door de straten van Pamplona. Omdat veel straten met balken zijn afgezet, is er met de fiets moeilijk doorheen te komen. Maar om Pamplons heen dus. De koeien naar een andere weide brengen gaat hier om een moderne manier. De boer rijdt in zijn auto voorop en de koeien volgen. Eentje heeft niet goed opgelet, en komt er hollend achteraan. Altijd leuk om te zien. De weg naar beneden gaat deels door een kloof. Erg mooi om te zien, en nog steeds lekker omlaag fietsen. Als ik stukjes omhoog moet fietsen, zijn mijn spieren wel een beetje aan het protesteren. Ik kan wel merken dat ik gisteren wat heb gedaan.

Gaandeweg verandert het landschap. Veel tinten geel, door alle graan. Toch wel minder grootschalig dan in Frankrijk.

Ondertussen begin ik ook weer meer pelgrims tegen te komen. Wandelaars, maar ook fietsers, die net als ik vandaag uit Roncevalles zijn vertrokken. Met een Fransman en zijn kleinzoon en een kennis uit Korea fiets ik zo'n beetje gelijk op. Wegkomen elkaar telkens weer tegen. Ook zij stoppen vandaag bij Puente la Reina, alleen in een andere albergue. Het eerste stuk is erg leeg, ook weinig gelegenheid om iets te drinken of te eten te kopen. Maar goed dat ik voldoende bij me heb.

Bij Ermita de Eunate staat een mooie kapel. Ik ben helaas net te laat om de kapel van binnen te bekijken, tussen een en half vijf is de kapel, en vrijwel alles, hier  dicht. Ik twijfel, wat doe ik, hier rustig blijven wachten of doorfietsen naar Puente la Reina en later terugkomen. Een Zwitserse pelgrim is in elk geval zo vriendelijk om mij haar foto's te laten zien. Ik blijf een tijdje rondhangen, maat besluit om dan toch maar door ge fietsen en mijn tent te gaan opzetten, wassen etc. Natuurlijk wel eerst voldoende foto's van de buitenkant gemaakt.

Ik kom toch in een albergue terecht in plaats van op de camping. Nadat ik mij geinstalleerd heb, ga ik Puente la Reina bekijken. Naast de brug waaraan de plaats zijn naam te danken heeft, en de kerk van St Jacques (erg uitbundig) is er weinig te zien. Een Calle Mayor die uitgestorven is. In de albergue eet ik samen met de andere pelgrims, en dat is erg gezellig. Een aantal zijn in Pamplona geweest, bij de San Fermino feesten. Eem Schot noemde het pure waanzin, maar hij had dan ook mee gerend ( en was op de horens genomen).